Camiñando esquécense as aloucadas sensacións da ingravidade terreal. Quen queira pode poñelo en práctica diariamente. Mentres tanto, un atópase ben sentadiño na cadeira que mostra ante sí, un gato durminte e unha palmeira no norte da finca do lado que máis ben suplica por emigrar ao sur. O tempo, segundo a segundo vai pasando, máis o tempo de fora segue inquedo, querendo voltar a precipitar auga nos corpos dos viandantes e transeuntes santanderinos.
Unha horta demasiado mollada e pesada, reclama unha tregua climatolóxica, e as patacas afogan no seu intento de voltar a erguerse de novo. A terra quedou farta xa de tanto beber, e agora non fai máis que mexar. Aínda así, o sorriso daqueles que se achegan a ver o seu, e a facer visita, quece ben o día coa súa alegría.
O vento deroga a utilidade do voar dos discos no maremondo, facendo dun deporte íntimamente persoal, unha exposición o infortunio do equilibrio. A area tan pretiña ela, querendo ser pisada e repisada, deixa tras de sí, unha ristra de paos e pedras, que un mar, embravecido el, non quere ter consigo. Desafortunadas isobaras de presión que tan xuntas queren estar e tan lonxanas nos quedan a nós.
Maila, inquedanzas aquelas que rematan por subires o mundo dos vivos, achegan a capacidade de increpar a realidade.
Febreiro quere rematar cedo, antes de tempo. Que lle imos facer. Quedou sen fame, sen forzas e quitáronlle días. Aínda así, apretou ben forte e faise respetare este mes tan pequerrecho.
Aquelas cousas que máis queremos, no fondo, son as que máis perto están, de nós, de vós.
Desdibujando el firmamento encuentro, 
Con esa impecable y pulcra sonrisa,
Pistones que destiñen melodías en la nocturnidad de la luz tenue. 
Una lágrima recorre esas preciosas y suaves células que unen la téxtil claridad de tu piel. Antifaz de la sonrisa que discurre por tu acaracolada ternura. ¿Sigues ahí caracol de altas miras?